Απαντητική επιστολή στη Διεθνή Αμνηστεία

Αγαπητέ Κε Πήλιουρη

Κατ’ εξουσιοδότηση του Κου Σταύρου Βιτάλη, εκπροσώπου τύπου της «Δημοκρατικής Αναγέννησης», καθότι τα ερωτήματα που μας θέτετε αφορούν το αντικείμενό μου, Σας γνωρίζω τα ακόλουθα, κατά αριθμητική σειρά των τιθεμένων ερωτημάτων:

1. Αναφορικά με θέματα αστυνομικής βίας και καταχρήσεως εξουσίας, θέμα οιονεί επίκαιρο, αλλά και προσφάτως ανακαινισθέν εξαιτίας του άδικου χαμού του Αλέξη Γρηγορόπουλου, Σας παραπέμπω σε προσωπική μου επιστολή προς τον Υπουργό Εσωτερικών, για το θέμα αυτό, η οποία ανευρίσκεται στη διεύθυνση http://onikou.blogspot.com . Η δυνατότητα και το δικαίωμα άσκησης υλικής βίας κε Πήλιουρη, από πλευράς της Δημόσιας Δύναμης, είναι το θέμα της Διατριβής μου στο Ποινικό Δίκαιο και κατά καιρούς, τόσο επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όσο και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εις μάτην είχα θέσει τους προβληματισμούς μου. Για να μην Σας κουράζω και στη διάθεσή Σας για περαιτέρω διευκρινίσεις, η πρόταση είναι ότι απαγορεύεται χρήση πυροβόλων όπλων σε άτομα ηλικίας κάτω των δεκατεσσάρων ετών. Διαχωρίζονται πλήρως τα σώματα της Δημόσιας Δύναμης με ειδικό εσωτερικό ποινικό Δίκαιο, υπό μορφή ειδικού ποινικού νόμου, ανάλογα με την έκταση της δυνατότητάς τους προς άσκηση υλικής βίας. Αυτό πρέπει να γίνει παράλληλα με τη δημιουργία ανεξαρτήτων και μη εχόντων μεταξύ τους ουδεμία σχέση, οργάνων Δημόσιας Δύναμης. Ετσι, δικαίωμα χρήσης και κατοχής πυροβόλων όπλων, μπορεί να έχει μόνο η δίωξη και η αντιτρομοκρατική, όπως ακόμη και οι ειδικοί φρουροί και οι συνοριοφύλακες. Όχι η δύναμη καταστολής διαδηλώσεων, όχι τελωνειακοί, όχι λιμενικοί, παρά μόνο ειδικές δυνάμεις κρούσης σε αυτή, όχι αστυνομικοί που επιτελούν γραφική δουλειά σε τμήματα, όχι τροχονόμοι κ.ο.κ.. Σε όλες δε τις πιο πάνω περιπτώσεις, προτείνεται, η υποχρεωτική τοποθέτηση στη δύναμη η οποία θα δικαιούται να προβεί σε άσκηση κρατικής βίας με υλικό καταναγκασμό (όπλα, απειλή χρήσης τους), δικαστικού λειτουργού (κομισάριου), ο οποίος θα δίνει έγκριση για τη χρήση υλικής βίας και θα αναλαμβάνει και την σχετική ευθύνη. Όμως Κε Πήλιουρη, το πρόβλημα δεν είναι μονοσήμαντο. Υπάρχει και η πλευρά των οργάνων της δημόσιας δύναμης. Σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό καθεστώς και κατά τα παραπάνω, πέραν της γενικής και όχι ειδικής εκπαιδεύσεως, το δικαίωμά τους (χρήση όπλων) προσδιορίζεται από τις γενικές αρχές του ποινικού δικαίου, με νομιμοποίηση, ως προς το δικαίωμα. Αυτό είναι σημαντικό λάθος, διότι δεν καθορίζονται οι προϋποθέσεις της χρήσης, απλά αναφέρεται η έννοια της άμυνας και αυτής της καταστάσεως ανάγκης. Όμως κατά τον ίδιο ποινικό κώδικα δεν χωρεί κατάσταση ανάγκης σε πρόσωπα που έχουν ιδιαίτερη νομική υποχρέωση ( Μελίστας-Καλτεζάς). Βλέπετε, ότι το ισχύον σύστημα είναι τραγελαφικό και ως μη έδει ισοζυγίζει την δημόσια τάξη με τον παραβάτη κοινωνό. Ενώ η πρώτη και fiscus ασκεί και το όργανο δεν πράττει για τον εαυτό του, αλλά η δυνατότητά του για υλική βία (όπλο) είναι για προστασία της έννομης τάξης και όχι του εαυτού του. Άρα και τα όργανα είναι σε δεινή θέση και είναι βέβαιον, ότι η αντίληψη αυτή περί προσωπικής άμυνας θα μας φέρει και στο μέλλον αντιμέτωπους με ανάλογα θλιβερά περιστατικά. Πρέπει λοιπόν κατά τα ανωτέρω, να περιγραφεί αναλυτικά και να γίνεται μόνο κατόπιν δικαστικής εντολής η χρήση υλικής βίας και μόνο από τα τμήματα της δημόσιας δύναμης που θα το δικαιούνται.
2. Ξεκινώντας από το τέλος του ερωτήματός Σας, φυσικά γνωρίζεται ότι στο Ποινικό Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται οι πάντες, υφίσταται η αρχή της Δίκαιης Δίκης. Ομοίως και το Σύνταγμα προβλέπει ότι κανένας δεν διώκεται για την υπέρ της ελευθερίας δράση του.
Η προσφυγική ιδιότητα, προφανώς διαχωρίζεται από την έννοια του οικονομικού μετανάστη. Εάν λοιπόν δεν ομιλούμε για οικονομικούς μετανάστες, όπου εκεί η αντιμετώπιση οφείλει να είναι διαφορετική (ποσόστωση), οι πρόσφυγες, φυσικά και δικαιούνται μέσα σε μία διαδικασία δωρεάν ερμηνείας και νομικής βοήθειας. Μερικά πράγματα στην Ελλάδα, υφίστανται νομικά, αλλά δεν εφαρμόζονται (ευεργέτημα πενίας στην πολιτική δική με δυνατότητα επέκτασης στη διοικητική διαφορά-δικαίωμα υπεράσπισης στην ποινική). Ένα προτεινόμενο νομοθετικό μέτρο θα ήταν η σύσταση δευτεροβαθμίου επιτροπής, με τη συμμετοχή της διεθνούς αμνηστείας, η οποία κατά περίπτωση θα εισηγείτο τα στοιχεία εκείνα τα οποία θα δικαιολογούσαν την προσφυγική ιδιότητα του αιτούντος. Αναφορικά τώρα με το άμεσον, αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με προσφυγικούς ξενώνες στους οποίους θα φιλοξενούνταν έως της εκδικάσεως οι πρόσφυγες και όχι βέβαια στα αστυνομικά τμήματα.
3. Η λύση στο πρόβλημα είναι ιδιαίτερα απλή. Όταν υπάρχουν χιλιάδες ελληνικές ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, οι οποίες κλείνουν επειδή δεν εξασφάλισαν ούτε ένα πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού. Όταν ο κάθε λαθρομετανάστης, για την επιτήρησή του ή την κράτησή του ή την φυλάκισή του κοστίζει συνολικά εξαιρετικά χρήματα στο δημόσιο, πιστεύω ότι για όλους συμφέρον σωστό ανθρωπίνως και πρόσφορο θα ήταν η επιδοτούμενη παραμονή τους σε αυτές τις επιχειρήσεις, όπου θα διαβίωναν ως άνθρωποι, θα διασπείρονταν και δεν θα παρουσίαζαν παραβατική συμπεριφορά. Εκεί θα μπορούσαν να ελεγχθούν να καταγραφούν και να βοηθηθούν.
4. Με αντίστοιχες υπηρεσίες στα παραπάνω κέντρα υποδοχής, ενώ η επικύρωση οφείλει να γίνει με την επιφύλαξη των άρθρων του Συντάγματος.
5. Χωρίς επιφύλαξη, ναί σε όλα τα σκέλη της ερώτησης, καθότι αυτή καθ’ εαυτή η λέξη τράφικινγκ δεν αφορά το αδίκημα της πορνείας, ώστε να εμπλέκεται η έννοια του θύματος με τον παραβάτη κοινωνό αναλόγως.
6. Η Ελλάδα είναι ένα ευνομούμενο κράτος, με Σύνταγμα και νόμους. Η υπαγωγή σε αυτά των πολιτών της είναι οιονεί σύμβαση προσχωρήσεως. Σε κάθε όμως σύμβαση, υπάρχει και η δυνατότητα καταγγελίας. Έτσι και για τους αντιρρησίες συνείδησης θα μπορούσε να υπάρξει η δυνατότητα εγκατάλειψης της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη, χωρίς βέβαια συνέπειες τιμωρητικού χαρακτήρα, ούτε περιουσιακή βλάβη. Άλλως η εναλλακτική θητεία σε αυτούς που δεν θα επέλεγαν το προηγούμενο, δεν πρέπει να έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, αλλά ισότιμης προσφοράς προς το κράτος, αλλά κατ’ αναλογία πάντα με την προσφορά εκείνων που κάνουν κανονικά τη θητεία τους. Έτσι θα πρέπει να αναλογίζεται η προσφορά προς την πατρίδα, αυτού που κάνει θητεία στα σύνορα, με αυτόν που κάθεται σε ένα γραφείο στην πόλη. Σε κάθε περίπτωση βασικής εκπαίδευσης πρέπει να τυγχάνουν όλοι, καθότι σε εμπόλεμη κατάσταση, αναστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες, οι οποίες μπορούν να υφίστανται σε καιρό ειρήνης, κατά τον ίδιο τρόπο που κάμπτεται οι άρνηση των μαρτύρων του Ιεχωβά, όταν υπάρχει κίνδυνος ζωής ανηλίκου, σχετικά με την μετάγγιση.
7. Στην έννοια εργαζόμενος, κατά το εργατικό δίκαιο, δεν υπάρχουν διακρίσεις, Οι νόμιμοι μετανάστες, οφείλουν να έχουν πλήρη εργασιακά δικαιώματα, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες. Ναι στην επικύρωση της συμβάσεως του ΟΗΕ και των οικογενειών τους που καταγράφηκαν, ως μετανάστες στην Ελλάδα, ή γεννήθηκαν στη χώρα μας.
8. Οι Ρομά, όπως και άλλες ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, είναι έλληνες πολίτες και δέν έχουν διαφορετική μεταχείριση από όλους τους άλλους έλληνες. Σε περιπτώσεις ένδειας και όχι συνεπεία παράδοσης, πρέπει να διασφαλίζεται, όπως και σε άλλες ομάδες (μετανάστες, άπορους κ.λ.π), στέγη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση. Κατά τα λοιπά ισχύουν ότι για όλους τους άλλους πολίτες, με τη μόνη διαφοροποίηση, ότι ουδεμία έξωση εκτελείται, εάν η πολιτεία προηγουμένως δεν έχει μεριμνήσει για τη μεταστέγαση και την υποδοχή τους αλλού, τη μόρφωση και την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.
9. Αναφορικά με τα όπλα διασποράς, η Ελλάδα, οφείλει να μεριμνήσει για την απόσυρσή τους σύμφωνα με τη σύμβαση του Όσλο, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την εφαρμογή της συνθήκης από τους γείτονες, ή αντ’ αυτού εξασφαλίζοντας την προμήθεια έξυπνων οπλικών συστημάτων προς αντικατάσταση των όπλων διασποράς.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Οδυσσέας Νίκου
Επικεφαλής Νομικού Τμήματος
του κόμματος της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Σεπτέμβριος 2009